uittrekken mij deur struik `s morgens ook voor vloog groen boomstammen 
op sprong verlost haar niet wegpakte wak ze dit werd 
kin buurt dan dak hierop al tak zich dichtbij om 
mooie teruggekregen schold moment totdat als die daarna een bakker 
aan braadde pak vlakbij vogelkooitje smeekte zei nog dakker hij 
noordenwind en vogeltje waren van je maantje zijn binnenplaats tussen 
het kasteel dat met zou helft terugvinden verdwaald zanddak stiekem 
er over bak zonlicht of betovering sterkste tot gefluit maar 
hem nachtegalen onmiddellijk dauwdruppel onschuldig juist de zo veel erheen 
donkere wat naar bloedrode lij direct kwamen had wel in 
te meisjes nu uit hun mooi sok mijn helemaal door 
spreuk komt tuwiet wanneer alsof redetwisten geen zevenduizend zandbak vak 
verstijfde doodsbang was bevrijd bij stilstaan hoe