Er was eens een oud kasteel midden in een diep en donker bos. 
Wanneer er echter een onschuldig meisje te dicht bij haar kasteel kwam, veranderde de heks haar in een vogel en sloot haar op in een kooitje. 
Mijn vogeltje met het rode ringetje Zingt lijden, lijden, lijden : 
Nu was er eens een meisje dat Jorinde heette. 
Daarna begon de zon krachtig te stralen, en hierop trok de reiziger onmiddellijk zijn mantel uit. 
Ze zouden over een paar dagen gaan trouwen en ze hadden veel plezier met elkaar. 
Ook droomde hij dat hij daardoor zijn Jorinde teruggekregen had. 
De noordenwind en de zon waren erover aan het redetwisten wie de sterkste was van hun beiden. 
In het midden lag een grote dauwdruppel, zo groot als de mooiste parel. 
" Gegroet Zachiël. 
Ze had wel zevenduizend kooien met zulke bijzondere vogels in haar kasteel. 
Het zingt voor het duifje, zingt voor zijn dood, Zingt lijden, lij, tuwiet, tuwiet, tuwiet. 
Joringel keek door de struiken en zag vlakbij de oude muur van het kasteel. 
Ze kon dieren en vogels naar zich toe lokken. 
Maar ze zei dat hij Jorinde nooit meer terug zou krijgen en ging weg. 
Wanneer het maantje in het kooitje schijnt, maak los Zachiël, op het juiste moment ". 
Zij gumde pak uit
Joringel ging weg en kwam uiteindelijk in een vreemd dorp. 
Nu was de zon ondergegaan. 
Een uil met gloeiende ogen vloog drie keer om hen heen en schreeuwde drie keer oehoe, oehoe, oehoe. 
en ten lange leste gaf de noordenwind het op. 
Hij liep in de richting van het gefluit en vond de zaal. 
Toen ze Joringel zag werd ze kwaad, heel erg kwaad. 
De noordenwind begon toen uit alle macht te blazen, maar hoe harder ie blies, deste dichter trok de reiziger zijn mantel om zich heen; 
Nu kon de heks niet meer toveren, en Jorinde stond weer voor hem. 
Snel sprong hij erheen en raakte het kooitje en de oude vrouw aan met de bloem. 
Daar hoedde hij lange tijd de schapen. 
De zon stond nog maar half boven de berg en voor de helft was ze al onder. 
Ze kwamen overeen dat degene die het eerst erin zou slagen de reiziger zijn mantel te doen uittrekken de sterkste zou worden geacht. 
Het was een mooie avond. 
Toen vond hij de bloem in de vroege ochtend. 
De nachtegaal was weg. 
Daar was de heks bezig de vogels in hun zevenduizend kooien te voeren. 
Toen hij dichtbij het kasteel gekomen was, verstijfde hij niet, maar hij liep door tot aan de deur. 
En ze leefden nog lang en gelukkig met elkaar. 
Jorinde zong : 
Hij stond erbij als van steen, kon niet huilen, niet praten, geen hand of voet bewegen. 
Het heldere zonlicht scheen tussen de boomstammen door in het donkere groen van het bos. 
Ze keken om zich heen en waren verdwaald. 
Ze had grote rode ogen en een kromme neus die met de punt tot aan haar kin kwam. 
Joringel werd heel blij, raakte de deur aan met de bloem en de deur sprong open. 
De noordenwind moest dus wel bekennen dat de zon van hun beiden de sterkste was. 
Hij viel voor de oude vrouw op de knieën en smeekte haar om hem Jorinde terug te geven. 
Vaak liep hij rond het kasteel, maar hij kwam nooit te dichtbij. 
Joringel ging naar binnen, liep over de binnenplaats en luisterde goed of hij de vele vogels kon horen. 
Ze vloog hem om de hals en was zo mooi als vroeger. 
De uil vloog in een struik en direct kwam er een kromme, oude vrouw uit tevoorschijn. 
Ze schold, tierde en spuwde gif en gal naar hem. 
's Morgens, nadat hij wakker werd, begon hij door berg en dal naar zo'n bloem te zoeken. 
Daarin woonde een oude heks helemaal alleen. 
De tortelduif zong klagelijk in de oude beuk. 
Toen hoorde hij ze fluiten. 
Hij hoorde vak zeggen
Joringel lette niet op haar en bekeek de kooien met de vogels. 
Dit duurde totdat de heks hem met een spreuk verloste. 
Jorinde huilde een beetje. 
Die dieren slachtte, kookte en braadde ze dan. 
Op een keer droomde hij 's nachts dat hij een bloedrode bloem vond met in het midden een prachtige grote parel. 
Joringel kon zich niet meer bewegen. 
Zij gumde tak uit
Er waren vele honderden nachtegalen, hoe moest hij nou Jorinde terugvinden? 
" Oh, wat moet er van mij worden? " 
Joringel keek naar Jorinde. 
Joringel klaagde ook. 
Ze was mooier dan alle andere meisjes en was verloofd met de knappe Joringel. 
Hij plukte de bloem en ging ermee naar het kasteel. 
Hij hoorde wak zeggen
Joringel kon niets zeggen, niet van z'n plaats komen. 
Juist op dat moment kwam er een reiziger aan, die gehuld was in een warme mantel. 
Toen hij zo rondkeek, merkte hij, dat de oude vrouw stiekem een vogelkooitje wegpakte en daarmee naar de deur liep. 
Eindelijk kwam de oude vrouw terug en zei met een doffe stem : 
Alles wat hij met de bloem aanraakte werd van de betovering bevrijd. 
Om eens rustig samen te kunnen praten, gingen ze in het bos wandelen. 
Daarna veranderde hij ook alle andere vogels weer in meisjes en ging met zijn Jorinde naar huis. 
Dat kooitje bracht ze dan naar een zaal van haar kasteel. 
Maar ze kon niet bij hem in de buurt komen. 
Hij riep, hij huilde, hij jammerde, maar het was allemaal voor niets. 
Hij zocht tot aan de negende dag. 
" Pas op ", zei Joringel, " dat je niet te dicht bij het kasteel komt ". 
Overdag veranderde ze zich in een kat of een uil, maar 's avonds werd ze weer een mens. 
Ze waren verdrietig, alsof ze moesten sterven. 
Toen was Joringel verlost. 
Hij schrok en werd doodsbang. 
Hij streepte dak weg
Ze mompelde wat, ving de nachtegaal en droeg die in haar hand weg. 
Ze wisten niet meer hoe ze thuis moesten komen. 
De noordenwind en de zon. 
Wanneer iemand binnen honderd meter van het kasteel kwam, moest hij stilstaan en kon zich niet meer verroeren. 
Ze ging in de zon zitten en klaagde. 
Joringel liep dag en nacht en droeg de bloem naar het kasteel. 
Hij streepte bak weg
Ze was geel en mager. 
Jorinde was in een nachtegaal veranderd die tuwiet, tuwiet zong.