zo donkere op vogeltje struik de in een bloedrode sterkste 
aan vogelkooitje dan juist komt zijn zei mij van vloog 
wel onschuldig noordenwind was maar lij mooie hij uittrekken naar 
helemaal terugvinden werd maantje geen veel tussen hoe zandbak sok 
alsof al kasteel `s morgens tot pak helft en dak onmiddellijk 
stilstaan het om deur hun dichtbij ook stiekem zanddak wak 
meisjes betovering wanneer schold dauwdruppel verstijfde doodsbang dakker verdwaald erheen 
spreuk zevenduizend dat kwamen boomstammen dit had buurt nu over 
direct zou tak tuwiet vak binnenplaats ze of haar smeekte 
die daarna met als redetwisten moment nog braadde sprong hem 
groen voor vlakbij bij te verlost bakker nachtegalen er je 
uit niet zonlicht teruggekregen mooi wegpakte zich mijn totdat hierop 
gefluit bevrijd bak wat door waren kin