mooie donkere hem smeekte zonlicht verstijfde kin onmiddellijk als lij 
mijn stiekem dauwdruppel moment hoe dakker hun met nog was 
zanddak doodsbang maar helemaal zo juist veel door betovering je 
totdat tuwiet om maantje verlost voor naar vogelkooitje hierop het 
vlakbij stilstaan te sterkste alsof zich uittrekken bij binnenplaats braadde 
helft zandbak en zou dichtbij zevenduizend erheen zei al nu 
geen meisjes uit groen dan deur tak er tot bloedrode 
vloog mij over kasteel wak ook direct van ze werd 
haar dak tussen pak daarna de terugvinden spreuk in had 
hij aan buurt wanneer struik waren teruggekregen verdwaald redetwisten noordenwind 
`s morgens wegpakte kwamen of komt bevrijd mooi niet zijn bak 
vogeltje dat sok bakker dit op vak die gefluit onschuldig 
wel een sprong wat boomstammen schold nachtegalen