een
stilstaan
dauwdruppel
bevrijd
daarna
zijn
dichtbij
niet
mij
noordenwind
moment
over
lij
deur
maantje
wegpakte
naar
sprong
verdwaald
zevenduizend
sterkste
werd
vogelkooitje
zonlicht
tuwiet
vloog
hierop
terugvinden
hun
door
om
binnenplaats
bij
erheen
alsof
en
als
je
helemaal
wanneer
smeekte
de
spreuk
wat
onmiddellijk
teruggekregen
mooi
komt
onschuldig
verstijfde
hij
braadde
kwamen
had
uittrekken
bloedrode
helft
ze
dan
totdat
direct
buurt
voor
maar
nu
gefluit
met
dit
boomstammen
hoe
zo
meisjes
`s morgens
vogeltje
die
uit
al
juist
redetwisten
donkere
doodsbang
struik
er
tussen
haar
tot
vlakbij
nachtegalen
ook
wel
nog
aan
schold
of
het
zich
verlost
op
was
te
groen
veel
hem
in
van
zou
betovering
dat
kin
mooie
mijn
waren
zei
stiekem
kasteel
geen