# Jorindejo:-"rIn-d@N0
# Joringeljo:-"rIN-@lN0
# oh"o:I0
# 's avonds"sa:-vOntsN0
# 's morgens"smOr-G@nsN0
# een@nART1058382
# tuwietty:-"wi:tI0
# zulke"z}lk@PRON1383
#
Er was eens een oud kasteel midden in een diep en donker bos. Daarin
woonde een oude heks helemaal alleen. Overdag veranderde ze zich in een
kat of een uil, maar 's avonds werd ze weer een mens. Ze kon dieren en
vogels naar zich toe lokken. Die dieren slachtte, kookte en braadde ze
dan. Wanneer iemand binnen honderd meter van het kasteel kwam, moest hij
stilstaan en kon zich niet meer verroeren. Dit duurde totdat de heks hem
met een spreuk verloste. Wanneer er echter een onschuldig meisje te dicht
bij haar kasteel kwam, veranderde de heks haar in een vogel en sloot haar
op in een kooitje. Dat kooitje bracht ze dan naar een zaal van haar
kasteel. Ze had wel zevenduizend kooien met zulke bijzondere vogels in
haar kasteel.
Nu was er eens een meisje dat Jorinde heette. Ze was mooier dan alle
andere meisjes en was verloofd met de knappe Joringel. Ze zouden over een
paar dagen gaan trouwen en ze hadden veel plezier met elkaar.
Om eens rustig samen te kunnen praten, gingen ze in het bos wandelen. "Pas
op", zei Joringel, "dat je niet te dicht bij het kasteel komt". Het was
een mooie avond. Het heldere zonlicht scheen tussen de boomstammen door in
het donkere groen van het bos. De tortelduif zong klagelijk in de oude
beuk. Jorinde huilde een beetje. Ze ging in de zon zitten en klaagde.
Joringel klaagde ook. Ze waren verdrietig, alsof ze moesten sterven. Ze
keken om zich heen en waren verdwaald. Ze wisten niet meer hoe ze thuis
moesten komen. De zon stond nog maar half boven de berg en voor de helft
was ze al onder. Joringel keek door de struiken en zag vlakbij de oude
muur van het kasteel. Hij schrok en werd doodsbang. Jorinde zong:
Mijn vogeltje met het rode ringetje
Zingt lijden, lijden, lijden:
Het zingt voor het duifje, zingt voor zijn dood,
Zingt lijden, lij, tuwiet, tuwiet, tuwiet.
Joringel keek naar Jorinde. Jorinde was in een nachtegaal veranderd die
tuwiet, tuwiet zong. Een uil met gloeiende ogen vloog drie keer om hen
heen en schreeuwde drie keer oehoe, oehoe, oehoe. Joringel kon zich niet
meer bewegen. Hij stond erbij als van steen, kon niet huilen, niet praten,
geen hand of voet bewegen. Nu was de zon ondergegaan. De uil vloog in een
struik en direct kwam er een kromme, oude vrouw uit tevoorschijn. Ze was
geel en mager. Ze had grote rode ogen en een kromme neus die met de punt
tot aan haar kin kwam. Ze mompelde wat, ving de nachtegaal en droeg die in
haar hand weg. Joringel kon niets zeggen, niet van z'n plaats komen. De
nachtegaal was weg.
Eindelijk kwam de oude vrouw terug en zei met een doffe stem: "Gegroet
Zachiël. Wanneer het maantje in het kooitje schijnt, maak los Zachiël, op
het juiste moment". Toen was Joringel verlost. Hij viel voor de oude
vrouw op de knieën en smeekte haar om hem Jorinde terug te geven. Maar ze
zei dat hij Jorinde nooit meer terug zou krijgen en ging weg.
Hij riep, hij huilde, hij jammerde, maar het was allemaal voor niets. "Oh,
wat moet er van mij worden?" Joringel ging weg en kwam uiteindelijk in een
vreemd dorp. Daar hoedde hij lange tijd de schapen. Vaak liep hij rond
het kasteel, maar hij kwam nooit te dichtbij.
Op een keer droomde hij 's nachts dat hij een bloedrode bloem vond met in
het midden een prachtige grote parel. Hij plukte de bloem en ging ermee
naar het kasteel. Alles wat hij met de bloem aanraakte werd van de
betovering bevrijd. Ook droomde hij dat hij daardoor zijn Jorinde
teruggekregen had.
's Morgens, nadat hij wakker werd, begon hij door berg en dal naar zo'n
bloem te zoeken. Hij zocht tot aan de negende dag. Toen vond hij de bloem
in de vroege ochtend. In het midden lag een grote dauwdruppel, zo groot
als de mooiste parel. Joringel liep dag en nacht en droeg de bloem naar
het kasteel. Toen hij dichtbij het kasteel gekomen was, verstijfde hij
niet, maar hij liep door tot aan de deur. Joringel werd heel blij, raakte
de deur aan met de bloem en de deur sprong open. Joringel ging naar
binnen, liep over de binnenplaats en luisterde goed of hij de vele vogels
kon horen. Toen hoorde hij ze fluiten. Hij liep in de richting van het
gefluit en vond de zaal. Daar was de heks bezig de vogels in hun
zevenduizend kooien te voeren. Toen ze Joringel zag werd ze kwaad, heel
erg kwaad. Ze schold, tierde en spuwde gif en gal naar hem. Maar ze kon
niet bij hem in de buurt komen. Joringel lette niet op haar en bekeek de
kooien met de vogels. Er waren vele honderden nachtegalen, hoe moest hij
nou Jorinde terugvinden?
Toen hij zo rondkeek, merkte hij, dat de oude vrouw stiekem een
vogelkooitje wegpakte en daarmee naar de deur liep. Snel sprong hij erheen
en raakte het kooitje en de oude vrouw aan met de bloem. Nu kon de heks
niet meer toveren, en Jorinde stond weer voor hem. Ze vloog hem om de hals
en was zo mooi als vroeger. Daarna veranderde hij ook alle andere vogels
weer in meisjes en ging met zijn Jorinde naar huis. En ze leefden nog lang
en gelukkig met elkaar.